afscheid nemen

11 februari

Alweer een week of drie geleden dat ik de site heb bijgewerkt geloof ik, wordt wel weer eens tijd!

Hier is nog steeds alles goed, om niet te zeggen prima, heb het prima naar mijn zin, en woensdag vertrek ik al! Heb nu echt veel zin om naar huis te gaan. Woensdag met de bus naar Accra, een rit van ik hoop iets van 18 uur, want hij vertrekt hier om twee uur ‘s middags. Dan kan ik daar nog twee dagen de toerist uithangen voordat ik vrijdag om 23.30 uur in het vliegtuig moet zitten. 11 uur Nederlandse tijd kom ik dan aan op Schiphol, eindelijk! Eerste wat ik doe als ik niet wordt opgehaald is een trein naar Utrecht (als de nieuwe dienstregeling al in is gegaan want dan is het iets van vier keer overstappen naar Enschede?) en daar een Swirl halen. En als ik dan thuis ben een zak appels eten, en yoghurt met hagelslag en appeltaart… HINT

Terug naar de realiteit, ik heb niks te klagen, de laatste keer dat ik zelf moest koken weet ik niet eens meer, eet bijna altijd mee met ‘de vrienden van Bawku’, alias het ‘Dutch Medical Team’, of anders bij Amina en family. En mijn vrienden van Bawku weten wel wat lekker is, dessert de laatste tijd stukken meloen, ananas, banaan, na een portie fried rice. Alleen dat vlees hier…

Gisteren had ik een soort uitzwaaiparty van mijn collega’s, super leuk, Lydia had een African dress laten maken, met een tulband voor op het hoofd geknoopt, super leuk. De jurk heeft wel een Afrikaanse vorm, thuis laat ik er denk wel even een wat meer passende maat van maken. En ze had ook al een broek voor me gemaakt met bijpassend hemdje, een driekwart broek, want ‘all you white people really like those trousers!’ Leuk man, maar ook even een wat meer passende maat van laten fiksen.
Ook een soort eindgesprek weten te regelen met Francis, hoewel hij sinds januari haast fulltime is weggeweest en dus niet echt zicht heeft op waar ik mee bezig ben (met Lydia de zaak draaiende houden) vond hij dat ik de beste student was die er was geweest. En dat zei hij onderweg naar een man die een CVA had gehad, een hele rijke vent, minister van defence in Accra, of zoiets, hij stond in de kalender van 2003, waarover Francis mijn advies wilde, want CVA mensen schijn ik erg goed mee overweg te kunnen. Dank aan Bob, Mies en Anne! Ja, ik had wel een leuke dag gisteren moet ik zeggen.

Maar elke dag is leuk. Zo was er eergisteren een uitzwaaiparty voor delegatie 2 van de Nederlanders hier, allemaal heel officieel, met toespraken, en buffet. Er gingen drie mensen weg, en die moesten aan een aparte tafel zitten, terwijl wij (ik hoor zo’n beetje bij het DMT, en ik ging mee nadat ik ben verkocht voor 100 koeien, husband nr 73?) gezellig aan de lange tafel mochten eten. En dat eten, man, er was veel, en er werd opgeschept! Minstens vijf etages aan eten bij die Ghanezen en Cubanen (er zitten nu drie hier) en daarna nog meer opscheppen. De referent (een hele belangrijke positie blijkbaar binnen het ziekenhuis) was de opperspreekstalmeester, en hij zei dat als we nog maar voor een kwart full zaten we moesten doorgaan totdat we helemaal full zaten -letterlijk, hij deed een gebaar dat wij gebruiken voor kill ‘m!- en ze vonden het allemaal maar raar als je een beetje nam, want dan werd je nooit dik. Haha, ik drink de laatste tijd zoveel alcohol dat ik wel weer op dieet kan! Maar dit soort etentjes of cafébezoeken (die week ervoor ging delegatie 1 weg) zijn wel goed voor mijn ziekenhuis kennis dus, alle belangrijke bazen weten dat er een fysio rondloopt die geïnteresseerd is in het betrekken van de unit bij het ziekenhuis, en dat is goed voor de klandizie, hehe… referent is een patiënt van mij:D
Maar na het eten werd er even verantwoord bewogen, ik moest dansen met al die kerels, kan ik helemaal niet, en dan die Cubaansen, die wel natuurlijk.
Maar gelukkig was die tandarts waar ik het al eerder over had een idioot en samen hebben we ook idioot staan doen, leuk man. ‘Aaahaa, dus zo dans jij!’ I like:D

Verder zijn we deze week op outreach geweest. Vorige week had ik gekookt voor Francis en Lydia, en mijn gekregen Guinea Fowl zag ik toen ook weer terug. Tussendoor vroeg Francis of ik klaar was voor de outreach, die zondag zou plaatsvinden. Ik was een beetje verbaast dat je daar klaar voor moest zijn, maar het bleek dus om drie dagen weg te gaan. Super gaaf natuurlijk, zag het al helemaal voor me, in van die hutjes slapen enzo, alleen: het was in Burkina Faso, en mijn visum is geldig voor maar 1 keer een entree in Ghana, en mijn ervaringen met customs hier…
Ik ben dus niet gegaan, maar voor donderdag stond er nog een dag gepland. Dat ging door na een hoop geregel: de auto was kapot en er was niks bevestigd, toen het bevestigd was was de auto nog steeds kapot dus toen zouden we op de motor gaan, helaas deed de auto het ineens wel weer. Had ik wel mooi gevonden, lekker crossen op die dirtroads, zonder helm!
Dus wij naar zo’n dorp in the middle of nowhere, en daar zaten allemaal kindertjes op een rij. Rare dingen soms, jochie met polio die z’n eigen benen bij elkaar pakte als vader hem optilde, en van het leunen en zitten allerlei misvormingen had gekregen. Sneu.
Ik heb ook een olifantenpoot gezien, een jochie met een voet zo groot als een overmaatse pantoffel, alles was gegroeid en die tenen stonden alle kanten uit, hij kon ze dan weer wel bewegen en hij liep er ook normaal mee. Onvoorstelbaar!

En nu ben ik net naar de kerk geweest om mijn bezoek hier af te sluiten. Silas (die ken van een college, en is drummer, en hebben veel geloofszaken bediscussieerd) vroeg of ik voor de laatste keer wilde komen. Het duurde weer een eeuwigheid, maar had leuk gezelschap, en na de dienst werd ik officieel door mijn vriend Silas met een klasgenoot van hem die ook patiënt van mij was en nog een klasgenoot die ik niet ken met een gebed vaarwel gezegd. Die lui hier kunnen echt goed kletsen, toespraken houden en bidden, ze zijn er voor in de wieg gelegd. Leuk. Bijbel als souvenir meenemen naar huis.

Misschien ga ik ook nog langs de chief hier, de Bawkunaba, jaja, echt op audientie, ik hoop dinsdag. Vanmiddag Amina een emailadres geven, zorgen dat ze dat snapt en vanavond afscheid nemen. ’t Zit er bijna op!

En dit verhaal ook, de groeten en tot thuis wellicht.

Gezien