visum

Nog iets meer dan twee en een halve week tot 16 november, dag van vertrek.
Dan ga ik drie maanden naar Ghana, stagelopen in een ziekenhuis helemaal in het noorden, een plaatsje dat Bawku heet. 17 februari ben ik weer terug.

Het afstudeerplan van aanpak is eindelijk klaar na een achterlijke week, alleen het POP nog niet (voor niet HBOers: Persoonlijk Ontwikkelings Plan, en dat is hoe jij je leven wenst in te delen, het moet alleen wle voldoen aan bepaalde eisen).
Woensdag heb ik een gesprek met de SLBer (voor niet HBOers: dat is iemand die je POP controleert) en die is toevallig tropenverpleegkundige geweest, dus die zal me wel wat ideeen kunnen geven omtrent leerdoelen enzo.

Over 2,5 week dus ben ik weg. Aiaiai, reuze spannend vind ik het. Gisteren visum aangevraagd, vrijdag kan ik dat weer ophalen.

Het was weer leuk daar op de ambassade. Gestresste beambten, een hoop wachtende mensen, klagend over de gestresste beambten, maarrrr: het was een echte ambasade (in tegenstelling tot het krot van de Russen), met een schoon en groot toilet, en een grote wachtruimte met nummertjes, en de man die de deur open deed had zn eigen bureautje en was soms helemaal niet onvriendelijk.

Wat een lui zeg, dat personeel, maar ze waren natuurlijk voor mij, louter Russen gewend, vreeeeeselijk aardig. En als je dan zegt dat hun land zo mooi is (dat deed mijn buurman, niet ik want ik ben natuurlijk geen slijmert) dan zeggen ze ook nog eens 'Thank you'. Wat ik zei was 'have a nice day', dat vonden ze ook erg aardig en wensten mij hetzelfde. Binnen 5 minuten nadat mijn nummertje was gepiept stond ik weer buiten.

De tijd tussen het krijgen van dat nummertje en het piepen bedroeg slechts, ongeveer en natuurlijk bij benadering, twee uur. Gelukkig kon ik de tijd vullen met knippen en plakken (foto's op de aanvraagformulieren in viervoud, van dat doordruk papier waarvan je de laatste bladzijde dan net niet redt, zodat je het hele schrift opnieuw moet overdrukken wat de leesbaarheid natuurlijk NIET bevordert, evenals dit verhaal) en naar de pin rennen (want uiteraard hebben ze geen pinmogelijkheid, dat hadden de Russen dan weer perfect voor elkaar), telefoonnummers opzoeken (een stel waarvan de man net genoemd werd als mijn buurman, werd naar huis gestuurd omdat ze die niet hadden, ik heb dus gewoon een telefoonnummer uit de gouden gids van Ghana editie 2004 opgeschreven en later ontdekt dat dat ziekenhuis in Bawku er ook in stond) en verder gewoon wachten en lachen omdat iedereen in hetzelfde schuitje zat.
Het nieuws dat op de televisie herhaald werd(jawel, hier 24 uur per dag stroom, of spanning voor de meer ingewijden in de techniek, en zelfs een tv) kon woordelijk worden meegesproken door mijn collega afwachtenden.

Het was kortom erg gezellig, en de verdere nice day waar ik het in het begin over had, bestond uit een wandeling bij Katwijk (naar Noordwijk en weer terug) en vervolgens een warme choco met Arne en Zwartboek kijken. Nog even een recentie dan: erg goede film, gaat dat zien!