5 dec burkina

Onder het genot van een oliebol en een muziekje zal ik eens even haarfijn uit de doeken doen wat ik dit weekend heb gedaan. Mijn telefoonunits zijn nu echt op, en Big J (zijn vader wilde hem Benjamin noemen, zijn moeder Julius Ceaser, en het is het compromis geworden, hij is trouwens ook Big) heeft me laten zien hoe je erachter komt hoeveel je nog hebt.
Maar units:0,31. sms is 2 units, binnen buitenland zelfde, dus heb ik weer dan sms elke dag hehe. Bellen uit buitenland schijnt mij niks te kosten, bah ga even handen wassen, typen met 1 vinger vind ik niet snel genoeg gaan. En typen moet wel snel gebeuren want anders verlies je inspiratie.
Straks even Johnny op de herhaling.

Goed, leuk weekend gehad! Wat heb ik zaterdag gedaan, oh ja, ben naar het internet geweest om het een en ander te bekijken, en te sturen
Had een berichtje van Marjolein met ideeën wat ik eventueel kon verbeteren hier, met name patiënt registratie en account beheer, maar ik vond mn eigen plannen uiteraard veel leuker, daar start ik overigens morgen mee. Toen belde Francis tijdens het wachten op elke pagina die geopend moest worden dat we smiddags iets sociaals gingen doen, namelijk uit eten. Prima!
Op de terug weg van het internet kwam ik eerst het meisje tegen van de patiëntregistratie, die zei dat ik maandag werd geïntroduceerd in het registratie gebeuren, toen kwam ik Lydia tegen (‘Josephine!’) met dezelfde mededeling, toen kwam ik een van mijn friends tegen, diegene die thuis was omdat hij gevallen was en zn hand nogal gekneusd had, die vroeg of ik zondag nog meeging met hun naar de bouwplek, en toen was ik bijna thuis. Een lift had ik in het begin al afgeslagen, een wildvreemde die vraagt of je meewilt… tjah, ik had zin om te lopen. Kortom een hoop bekenden gezien. In het internet heb ik de eerste andere blanke hier gezien, een Amerikaan die hier les geeft op een school. Hij is hier met een groepje, maar had volgens mij niet zoveel zin om te praten.

Toen dus alle mails op de laptop gezet en rustig gelezen, leukleuk, en daarna met Francis en de accountant van het ziekenhuis naar het Shalom restaurant, daar was ik al eens geweest. Was wel gezellig, maar echt hoogte krijg ik niet van die man, en als ie dan ook net met een ander in hun eigen taaltje gaat praten, tjah… Maar goed, ik heb me wel vermaakt, de berg gespot die ik al eerder beschreven had, 15 km weg, keertje heen fietsen dus. Maar mocht dat niet alleen doen, want erachter zat een rivier met krokodillen. Ahaaa! I like, Yashgemash.
Amina keertje mobiliseren dus, die moet toch in actie komen want ze zit alleen maar de hele dag. Langzaam beginnen, aan het eind van mijn verblijf hier klimmen we dat ding op. Ofzo.
Anyway, ik werd weer netjes afgezet en daarna ging ik eten bij Amina weer, ben daar veel de laatste tijd haha, maar niet de film afgekeken. Iets aan de toeter van de brommer was kapot, en na het eten zijn we naar Bawku city gelopen, jawel, uit eigen beweging al begonnen met de training, wat een indoctrinatie. Ze vertelde dat we naar hun oude huis gingen, waar ze woonden voordat ze een huis kregen van het ziekenhuis.

Lekker om s avonds buiten te lopen, de temperatuur is dan zelfs lekker! Onderweg kwam ik natuurlijk al mn brothers weer tegen, die terug kwamen van hun eten, met z’n allen achterop de bak van zo’n Toyota ding. Ik was vergeten welke tijd ze ‘s ochtends altijd weg gaan, dus dat nog even gevraagd, om half 6, tering de tering, vroeg opstaan dus. Amina die zo snel niet in de gaten had waar ik heen ging had inmiddels company van een of andere vent die met haar wilde trouwen en mij toestemming vroeg, en toen zijn we maar weer snel doorgewandeld. Een gedeelte waar ik nog niet was geweest, de straten werden steeds slechter en de huizen krotten en daar ergens moest te zijn. Je houdt het echt niet voor mogelijk dat echt goed opgeleide mensen zo wonen. Een gangetje door en dan een binnenplaatsje waar een geit en een ezel staan, uitgenodigd om een van de deurtjes door te gaan en dan sta je in een soort propvol kamertje van een student natuurkunde ofzo, allemaal snoertjes tv’s dvd speler… als de omgeving er niet zo raar had uitgezien kon je je nog wel met een beetje verbeelding inleven in de wereld van een westerse student. Maar meine gute, hele gezinnen wonen daar! Waarom bouwen ze niet iets fatsoenlijks???

Op de terug weg wist ze een shortcut, nou, ik vond die eerdere hutten al krotten, maar hallelujah, wat een stank alleen al, iemand die z’n huiswerk deed in het armzalige lichtje van een peertje van een soort straatlantaarn. Ah even opslaan, iemand komt langs. Hee, ik heb bezoek:D

Dat was een andere Francis, die jongen die in het internet café geprobeerd had om de laptop te fiksen met de LAN verbinding, en later had ie een armklacht, waarmee hij, als ie nog last zou hebben vandaag, langs zou komen. Tijdens m’n behandeling hadden we het over dat al die mensen friends wilden zijn, en ik daar iets anders onder verstond, namelijk dat je dan zo nu en dan bijelkaar langsgaat enzo, en hij zou wel eens langs komen. Vandaag dus. Gezellig. Er is hier een soort oorlog geweest, en alle mensen die niet uit Bawku komen vinden de lui hier crazy. Hij komt evenals mijn brothers uit Accra (niet Accra maar accrHAAH) en deze kreet had ik dus al eens gehoord. Zo langzamerhand leer je echt wel mensen kennen hier, which is nice!

Anyway, de krotten van Bawku hebben me wel versteld laten staan.

De volgende dag, zondag dus, om vijf uur opgestaan, wekker heb ik hier echt niet nodig, alleen een klok om te zien dat het nog lang geen tijd is om op te staan. Door de weeks dan. Maar om deze tijd begint de moskee met z’n oproep om te gaan bidden, achterlijke tijd, zelfs de hanen zijn dan nog niet wakker. Maar ik dus wel, en om half zes stond ik present voor de poort. Een minuut of tien later kwam de auto voor rijden, en ik moest uiteraard voorin gaan zitten. De twee Filipino’s zaten er ook, eentje kende ik trouwens nog niet. Maar ik heb de hiërarchie ook ontdekt, Ruben, de kleinste Filipijn is de baas, daaronder de ander Filipijn, dan Micheal, maar die weet ik zo even niet, en tjakka, weer bezoek!
Haha, dat was een van mn brothers, die met de zere pols met een verbandje, op consult, ik heb er wat moois van gemaakt, leuk man.

Het land is mooi, soort grasachtige vegetatie, met af en toe een dorpje met van die ronde hutjes, niet te geloven, het Afrika museum had toch gelijk, het bestaat echt. En dan plotseling ergens een steen wat de grens blijkt te zijn met Burkina, het was duidelijk niet de hoofdweg. En de mensen praten dan ook ineens Frans. Grenzen zijn echt rare dingen.

Maar Burkina Mining company zit naar goud te boren, en voor de toekomstige mensen die daar gaan werken wordt een heel dorp uit de savanne getrokken, in de middle of nowhere verrijzen een stuk of acht luxe pre-fab bungalows. En dat is waar mijn brothers werken. Tussendoor met de tweede Pilipino gekletst. Hij spreekt alle ffen uit als p’s waardoor ik af en toe confused ben, maar aardige gast. Hoewel… toen ik hem vroeg wat ie met de kerst ding doen zei hij dat ie waarschijnlijk naar het zuiden ging, naar zn girlfriend, en hij had me net een foto laten zien van vrouw en kinderen! Hmm… een tandje lager in de achting dus.
Maar ze hebben erg veel last van het feit dat ze met Afrikanen werken, die doen alles op hun gemakje, chatje hier, even rusten daar, alles relax, en onze harde werkers uit Azie zijn daar niet echt aan gewend, en krijgen het ook niet voor elkaar om ze wat harder te laten werken. Dit leidt tot vertraging op de bouw, taken die de chefs op zich nemen omdat het anders niet klaar komt, haha, ik heb wel wat gelachen hoor. Maar ze zeggen zelf dat ze er niks van mogen zeggen omdat de Ghanezen maar 100 dollar per maand krijgen. Dat is echt niks natuurlijk. Verder klagen mn brothers over het eten, en natuurlijk het werk, en het geld, en waar ze zijn… En het is ook zo, ik heb ze zien werken, en dat gaat niet zoals ik dat gewend ben, alles op zn Jan Boerenfluitjes!

Arme Ruben, hij heeft het er echt zwaar mee en wil dolgraag terug naar Dubai waar hij eerst gestationeerd was. Maar ik heb me dus wel vermaakt. Na het eten reden we weer terug, en weer netjes hier afgezet. Al mn spul gewassen, en zo rond een uur of 7 kwamen Ruben en Pilipino2 hier langs om te vragen of ik wat mee ging drinken. Ik zit hier namelijk alleen nu zij in een ander hostel zitten, en ze waren bang dat ik me zou vervelen. Erg gezellig was het.
Hoewel alletwee uit de Filipijnen hebben ze een totaal ander accent met Engels, Nr2 dus alles met een f veranderd in P, Ruben spreekt met een RRRRRolling RRR, en zegt heel vaak ‘Orrr Whattt’ achter een zin, die dan al begon met ‘My Goodness’, ik lach me kapot om hem.

Haha, nu hebben we Amina aan de telefoon, dat ze op me wacht want ze moet even in town, haha ik zal de zaken dus maar afbreken hier. Drukke dag zeg!

En tijdens ons gesprek in het cafe kwam ook Big J, hij is zeg maar de helpende hand van de Master, en hij is het uiteindelijk ook die de zaken runt, kortom de enige harde werker onder de Afrikanen is Big J. Zoiets. Het was dus een geslaagde avond, helemaal omdat ik een hardloop date heb met beide heren, zondag avond naar het meer en weer terug. Dat is best wel een kei eind… Ook Ruben vond dat ie te weinig trainde hier, dus dat wordt nog wat. Hij is zeg maar de helft kleiner dan ik. Maar ze zijn zo bezorgd of ik wel goed behandeld wordt door de rest van de guys, en mocht er ooit een onvertogen woord zijn gevallen ten opzichte van mij dan verontschuldigde hij zich daarvoor, haha, ik voel me echt vet luxe hier. Maar ze zijn allemaal stuk voor stuk aardig en vriendelijk en ik voel me net een soort VIP, ze zorgen echt voor mij, super grappig. ‘you re really nice person, I like you very much, you are a special lady’ blaaaadieblaa:D

De elektriciteit is uit, oftewel het is lights off, zoals ik gisteren al wist, want toen was de straat uit, en de volgende dag is het onze beurt. Maar eigenlijk wilde ik gewoon nog wat schrijven, aangezien het morgen natuurlijk sinterklaas is, erg belangrijk om even een mailtje op de post te doen. Heb het alleen te druk gehad, jaja, je houdt het niet voor mogelijk!

Vandaag trouwens geïntroduceerd in de wondere wereld van het boekhouden. Wat gaat dat er vaag aan toe zeg. De accountant heeft geen computer maar een rekenmachine, en hoewel er wel een pc is wordt die gebruikt als typemachine, niet als iets waar je iets in kunt voeren en dat er dan vanzelf berekeningen ontstaan. Alles wordt met de hand opgeschreven, geteld en geturft met de hand op een ander papier, de totalen worden uitgerekend en dan wordt dat in de computer gezet. Vage bedoening.
Maar morgen ga ik het ziekenhuis in met mijn plan de campagne!

Nou dat was het eigenlijk wel voor vandaag,

Geen sms kunnen versturen, morgen echt als de wiedeweerga units scoren. Hoop dat je niet ongerust bent dat ik er met de concurrentie vandoor ga, haha:d
Oh ja, de Pilipinos (en mijn brothers natuurlijk ook) nodigen ons (Arne en mij) uit om met Kerstmis daar in the middle of nowhere feest te komen vieren met een varken aan het spit. Of een ander beest als ik dat wenste. Ik heb gezegd dat we dan ergens anders zijn, hehe… Plannen voor Cape Coast en een nationaal park.

En Jackson (voormalig buurman) vroeg al of Arne echt wel zeker weten kwam, want anders wou hij wel met mij naar Cape Coast, maar ook hier: Yes, he surely comes, jiehaaaaaaaaaaaa!

Nog maar 21-5 = 16 daagjes:D

Allemaal weer bedankt voor reactie, en inderdaad geen beren en i like yashgemash, maar toch een hoop lol:D

En strijken zal ik onthouden, goede tip helena! (en twanos:D)

veel plezier met sinterklazen allemaal,

groeten!