al twee weken

Yashgemash? Wat mag dat nou weer betekenen??? Borat, ben jij eventueel ook GDN?
Telefoonboek helemaal niet nodig iedereen geeft nummer te pas en te onpas, en wil weten wat mijn nummer is. De strijkplank is hier voorhanden, maar ik strijk in Nl al nooit, ga er niet mee beginnen hier.
De televisie paste helaas niet in de koffer (mocht ook maar 23 kg mee), maar bij wijze van compensatie laptop.
Het internet is veel te langzaam om foto’s mee te sturen, jullie zullen het zonder moeten doen. Ik heb er trouwens ook nog niet zo heel veel gemaakt.
Alex, de groeten terug van Joel, en wie is iedereen op de unit? Bolgatanga klopt en het was inderdaad Guinea Fowl, de lokale dish hier.
Alleen C2en, misschien nog maar even oefenen met de K1?
UKG = ultrakortegolf, en hoe zet ik Ghana in plaats van NL erop?

Zal eens even een nieuw verhaaltje plaatsen, het wordt wel weer eens tijd. In de twee weken dat ik hier nu ben heb ik wel weer wat stof tot nadenken verzameld.

Hallo allemaal,

Superleuk dat er elke keer zoveel reacties zijn, ik sla ze op en lees ze dan later op de laptop, net zoals ik nu het verhaaltje schrijf.
Als de laptop het doet tenminste, de eerste keer ging ik heel luxe op pad met dat ding in mn rugzak en alles werkte zoals het moest. Wat een genot, zelfs eventjes op msn kunnen kletsen, of kletsen, de mensen die ik gesproken heb waren waarschijnlijk niet echt tevreden over de kwantiteit van mijn antwoorden. Ik was redelijk druk…
Maar de keer daarop deed de LAN verbinding ineens raar en de lokale IT expert kon er niks aan veranderen. Na deze exercitie bleek ook het beeldscherm zwart. Hmm… Niet interessant, hij doet het weer zolang ik het beeldscherm niet inklap, en gelukkig is er de memory stick… ahaaaaa.

Dat Ahaaa moet uitgesproken worden met de klemtoon op de laatste serie a’s, dan heb je het begrepen. Iedereen hier zegt dat: heb je pijn? Ahaaa (of small small, ook zo’n leuke) Snap je hoe die oefening moet? Ahaaa.

Ik vermaak me prima hier, het werk is leuk, ik heb werkelijk van alles gezien. Elke dag een stuk of drie, vier nieuwe patiënten, dat is meer dan dat ik thuis in elke stage had. Leer er een hoop van, want hoewel school zegt dat als je het vierde jaar in mag, je eigenlijk klaar bent met stages in de zin van patiënten onderzoeken en behandelen, denk ik dat er in ieder geval bij mij nog wel het een en ander aan schort. Hier toch nog een gelegenheid om me op dat gebied te ontwikkelen.
Dingen die je thuis nooit ziet, een kleine greep: een facialis parese door een onbehandelde oorontsteking. Dat snap je toch niet, een oorontsteking waar een jong meisje een hele tijd mee rond gelopen heeft, met als gevolg dat die ontsteking ook de meest belangrijke zenuw van het gezicht lam legt! De helft van haar gezicht ‘doet’ het niet meer, en behalve mijn therapie om zoveel mogelijk gekke bekken te trekken, kauwgom te eten, zingen, praten, neus op trekken, en weet ik wat allemaal, proberen we ook met zenuwprikkeling wat te bereiken. Voor de leken: je zet een elektrode op de plek waar de zenuw aan de oppervlakte is en voert de stroom op, totdat je een contractie van de spieren geinnerveerd door die zenuw ziet. Er gebeurde niks bij haar, dus even op mezelf uitgeprobeerd, bij 3 ampere begon alles al te trekken, bij haar zat ik al op 30! Lange geschiedenis gaat dat worden, zo zonde!
Een ander voorbeeld: een man heeft een verkeersongeluk gehad (geen uitzondering, bijna iedereen heeft dat hier, gezien de manier waarop ze rijden) en daarbij zijn bovenbeen gebroken. Zijn ouders hebben geen onderwijs gehad, weten niet dat er zoiets bestaat als een ziekenhuis en gaan naar de lokale heelmeester. Die zet er vervolgens twee stokjes tegenaan, zegt een paar gebeden, wrijft er een of ander goedje op en dat laat je dan een tijdje zitten. Het gevolg van deze acties was dat het bot niet goed gezet werd, en naast elkaar aan elkaar aan het groeien was. Met een beetje gewicht erop schoof het nog verder. Een fikse beenverkorting, pijn. De man zelf realiseert zich dat ie misschien wel naar het ziekenhuis moet en daar is het is het dus opnieuw gebroken en gezet, maar die beenverkorting blijft, en ook de contracturen van de spieren eromheen. Echt heel erg zonde, haast geen beweging in te krijgen, plus een voet die alle vegetatieve reacties vertoont die je kunt verzinnen.

Mensen komen van heinde en verre, en ze kunnen de hele dag blijven zitten als dat nodig is. Er worden ook geen afspraken gemaakt voor elk half uur, iedereen komt wanneer dat uitkomt, en ze wachten wel tot ze aan de beurt zijn. Sommigen komen elke week twee keer, anderen per twee weken een keer, ligt net aan de financiële situatie en de afstand die afgelegd moet worden. Er is tegenwoordig wel een verzekering voor iedereen in Ghana, dus geld is niet echt meer een probleem, waardoor alle lagen van de bevolking ook echt kunnen komen. Er is een CP-patiëntje (cerbral palsy, een soort aangeboren beroerte) die hier is met de hele familie en ik denk dat de geiten die er rondlopen van hen zijn, ze wordt nooit gewassen en ziet er eigenlijk niet uit. Als ze komt oefenen komen ook moeder, zus en nog een zus mee plus aanhang, die gaan languit liggen op een mat, of de andere kinderen de borst geven. Rare situatie.

Het werk van de fysio hier omvat ook het gipsen. Leuk werk, en er wordt heel wat afgegipst bij klompvoetjes, en hyperextensie dingen. Omdat ze soms verder ook niet meer weten wat ze er nog mee kunnen doen. Soms lukt het goed, soms niet.
Vandaag heb ik mn eerste (polio)beentje gegipst, super leuk zou ik willen zeggen, maar kindje zat wel te krijsen van de pijn, omdat het been een flexiecontractuur had en dat in extensie gegipst moet worden. Arm joch.

Wat doe ik verder… Elke dag werk ik tot twee uur, op marktdagen langer want dan zijn er altijd meer patiënten. Daarna zou ik willen gaan rennen ofzo, maar het is echt veel te heet om dat te doen. In de avond wordt het weer aangenaam, maar dan is het ook meteen donker en zijn er de mosquito’s. In het donker wordt het niet aangeraden om je buiten de bebouwde kom te begeven, dat is dus niet echt een optie.
Ik heb een aantal soortement van vrienden gemaakt, die ik zal betitelen als friends, dat is iets anders als wat ik normaal vrienden noem, meer de kennisvorm. Maar een echte vriendin heb ik wel, een patiënte nota bene, de eerste dag dat ze kwam werd ze door Lydia betiteld als ‘your friend with the backproblem’, oh yeah. Maar ze wilde me graag haar shopje laten zien, en die heb ik inmiddels ook gezien.

Verder zijn er in het hostel hier een stel kerels, bouwvakkers die pre-fab huizen aan het bouwen zijn hier vlak over de grens. Het begon met Daniel, en al gauw wilde de hele groep zich voor stellen. Dat is zeker gezellig, want in de avond is er niet zo veel te doen, en met mijn brothers (of future husbands zoals ze graag willen) eet ik menige meloen.

De eerste vraag die iedereen stelt als je je hebt voorgesteld is ‘are you married?’ Mijn antwoord vindt men altijd bijzonder origineel. Dan heb ik het nog niet eens gehad over mijn visie op het geloof, haha, altijd stof voor een leuk gesprek. Gegarandeerd dat je een onderwerp hebt waarover de hele avond of dag gepraat wordt.

Zaterdag dacht ik dat het ook werkdag was, maar het bleek schoonmaakdag, en daar hoefde ik niet bij te zijn, ben maar terug gegaan om de laptop proberen te fixen. Op de terugweg kwam ik Amina tegen, die naar de shop ging, of ik mee wilde. Uiteraard, dus achterop de brommer naar de keet waar ze schriften en schoolspulletje verkoopt. Ze moest nog een uurtje bijles volgen en ik heb de honneurs waar genomen. Oftewel: ik las een boekje, en de buurvrouwen van de kapperij ernaast hielpen de klanten, een stuk of drie. Eentje wilde een envelop en maar liefst 1 blaadje, een ander wilde water en nog iemand anders ook. Dat waren ook zowat alle klanten die dag, toch gezellige dag gehad. En ze nodigde me uit om bij hun te blijven eten, mijn eerste echte kennismaking met the real African food, dat wil zeggen Tizeth ofzo, dat eet je met de handen, en met zn allen, maar dat pas was later deze week toen ik daar weer uitgenodigd werd. Met zn allen uit hetzelfde schaaltje eten, en vooral je hele hand gebruiken (ik probeerde het met twee vingers, FOUT)

Ik ben trouwens ook naar de kerk geweest, de Presbyterian Church om precies te zijn. Met mn buurman in dit hostel, Jackson. Bijzonder aardige vent ook, werkt als optometrist in het ziekenhuis, maar gaat zaterdag weer weg. Het swingende vond ik wat tegenvallen, maar er was wel een interessante discussie over de rol van vrouwen: women should be silent and I as a man shall never allow that a woman will teach me’ en nog meer van dat soort geouwehoer. Gelukkig stonden er mensen op om daarover te discussieren, zie dat maar eens gebeuren in een Nederlandse kerk! Verder was er veel over fear the Lord en zo, maar daar doe ik natuurlijk niks op uit:D

Anyway, as. zondag ga ik met my brothers (die mijn naam overigens uitspreken als Kitchen, Pigeon, ChingChing, of Sista, Baby en Josephine (mijn tweede naam)) naar hun werkplaats in Burkina, ze zijn er super trots op. Lijkt me leuk! Alleen zijn ze juist vandaag van hostel veranderd omdat Joel hier de boel wilde verven. Ben benieuwd of dat nog doorgaat.

Nu komt Amina zo hier om te koken, zal gewoon rijst met wat groente worden in plaats van een extravagante dish, maar ik vind rijst en macaroni toch nog wel het beste wat hier te eten is. Het lokale voedsel bestaat namelijk meestal uit een soort deeg, dat varieert van nat tot hard en droog, maar meestal smakeloos, dat je dan in de jus doopt, waar een paar stukjes vlees in drijven. De jus is wel lekker, maar omdat je dat niet met een lepel eet is het lastig om er genoeg van binnen te krijgen:D

Genoeg voor vandaag, ik ga een stuk lopen en kijken of het internet het doet op deze feestdag, het is namelijk farmersday.

Ahaaa!