eindelijk

18 dec 2006

Dag allemaal,

Hier weer een bericht van mij. Ik zal proberen om het kort te houden, ik was me ervan bewust dat het de vorige keer nogal aan de lange kant was, maar ja, had ook best wel een hoop te vertellen. Nu weer, maar ik zal het beknopt houden, en aan het eind voor Steven en Borat een samenvatting geven als het te lang wordt.

Eens even kijken, vorig weekend was een baalweekend, lichtelijke vormen van heimwee zijn mij af en toe niet onbekend, en dat had ik toen ook. Eigenlijk wilde ik gewoon acuut op het vliegtuig stappen, want soms… wie wil er nou naar Bawku in the first place, en ook nog eens alleen, Marjanne waarom kondet gij niet eerder? Alex waarom verliet je dit land al zo snel? Aaargh! Maar goed, even uitgebreid gebeld met het thuisfront, in vol ornaat bezig Sinterklaas te gaan vieren en dus druk, maar na deze peptalk was ik weer in een goed humeur. Toen kwam een van mn brothers vertellen dat ze diezelfde zondag zouden vertrekken naar hun bouwplaats in Burkina, en dat ze dus afscheid kwamen nemen. Later die dag zouden ze gaan De zere pols was er trouwens nog steeds, beetje jammer.

Ik ben ze dus uit gaan zwaaien, een busje volgestouwd met ik weet niet wat allemaal, en de dikke Toyota ook, het was alsof wij thuis op vakantie gingen maar dan het kwadraat van mijn moeder erin. Dekens, tassen, flessen, tonnen… en dat duurde natuurlijk vijf korten en vijf langen, ik stond te praten met br.Ruben (Filippijn) en na een tijdje zijn we maar naar binnen gegaan waar ik uitgenodigd werd om een Filapia te consumeren, een vis. Maar daar viel mijn oog op een heus boek, een heuze thriller van Nicci French, en ook nog in het Nederlands! Natuurlijk acuut geannexeerd (wel netjes gevraagd aan de baas van het hostel hoor) en mijn dag was weer helemaal super. Big J liep met me mee tot aan het eind van de weg totdat ook hij zich in het propvolle busje moest wurmen, en toen kon ik gaan lezen. Super!

Diezelfde middag kwam Amina nog langs om te vragen of ik die avond kwam eten, en ze moest even naar de stad op een horloge te laten maken. Bij een hutje zaten drie jongens op een rij, en kon ik weer getuige zijn van een stukje Afrikaanse handycraft, Koelink is er niks bij. Horloge moest nieuwe wijzers hebben, wat een gepriegel. Maar hij deed het weer!
Toen weer terug naar mn boek, eventjes maar, beetje zuinig aan, en daarna op naar de Fufu. Dat is Yam, dat met een grote honkbalknuppel maar dan een dubbele, je kunt slaan met beide kanten, gepoumped wordt. Een aardappel want dat is een yamding, in een houten kom, en dan sla je verticaal met die knuppel de aardappels inelkaar. Beetje water erbij, snel omdraaien terwijl de ander doorpoumpt, t is leuk werk, maar ik kan er niks van! Ik leer het wel, en dat ik uitgelachen wordt maakt me niks uit:D Het is vooral ook heel veel werk, en zwaar. Exercise! Maar als het klaar is dan eet je dat weer met een jus. Eigenlijk vind ik de gewone ongestampte yams lekkerder, maar dat durfde ik niet te zeggen.
Het allerlekkerste local food wat ik gegeten heb zijn rijstballen. Echt super, met een soort korstje.

Verder loopt mn ‘projectje’ best aardig, het implementeren van fysiotherapie in het hele ziekenhuis. De zusters beginnen me te kennen en geven me nu ook patiënten die ze anders niet zouden doorsturen, super leuk. Tyfus, AIDS (maar die had teveel gele vlaggen, wat een psychologisch geval), een jochie met zn halve knieholte opgevroten door een hond. Een meisje dat drie dagen aan het bevallen was, en het hoofdje vast zat, en toen eindelijk naar het ziekenhuis kwam, met uitval vanaf haar middel. Kindje doodgeboren. Gelukkig gaat het nu weer een stuk beter. Veel neurologische patiënten, hartstikke leuk, ze moeten alleen niet te snel naar huis willen, want dan zie je ze pas weer als het enigszins te laat is. Maar goed, daar ben ik boos over geweest, je doet er niks aan. Geld.
Ook een enorme invasie van kinderen deze week, niet te geloven, waar komen ze vandaan! Allemaal op controle vlak voor kerst, CP’s. Met sommige kinderen kan ik zelfs leuk omgaan, zolang ze niet beginnen te huilen vind ik het zelf zowaar leuk.

Ik begin me echt zelfstandig fysiotherapeut te voelen, ik zie mezelf nu ook wel als enigszins competent, heb het gevoel dat het allemaal best goed gaat!

Ben ook weer begonnen met trainen, dat kan ik gewoon doen in de Physio Gym. ’s Middags loop ik er weer heen, zoek de sleutelbewaarder en die zoekt dan de sleutels van het gebouw. De eerste keer dat ik dat wilde heb ik werkelijk alle sleutels voorbij zien komen: operatiekamers, kindafdeling, mannenafdeling, workshop, vrouwenafdeling, pharmacy, terwijl we begonnen met de goede bos! Maar de eerste sleutel was volgens hem al niet goed, en toen volgden al deze. De volgende dag hoorde ik dat het helemaal niet logisch is dat iedereen kan lezen… Maar heerlijk getraind dus, waarbij ik gezelschap kreeg van mn vriendje met polio en vriendinnetje met CP, plus de bijbehorende moeders. Eentje wilde met me meedoen, en de volgende dag had ze natuurlijk verschrikkelijke spierpijn. Ik ook trouwens. Lekker man.

Oh ja, twee belangrijke dingen deze week: maandag heb ik een fiets geregeld, een super mooie blauwe fiets waarover ik al gezongen heb, alleen heet deze fiets Jan en geen Anna. Ook een slot geregeld, en nu ben ik zo vrij als een vogel. Heerlijk, het is ook niet zo warm als je fietst! Verder had ik nog post van Sinterklaas, super de super, hij bracht een vriendenboekje van Bert en Ernie, groot succes, al snapt niemand waarom ze moeten opschrijven wat hun favoriete dier kleur of website is. Website? Email? Nu ga ik dus internet les geven. En huisdier? Om te eten? Lydia heeft puppies, en ze wil er eentje houden, dan verkoopt ze de moeder. Grote schok voor mij: voor in de soep. Haar eigen lieve trouwe moederhond! Laatste berichten trouwens dat alle pups verkocht zijn en dat moederhond nog even mag blijven leven. Ahaa! I like, Yashgemash!

Dit weekend bij Lydia gegeten, peppersoup, en daarvoor 900 gospelsongs van dokter Molley mogen bewonderen op zijn laptop. Niet te geloven, hij heeft ook een digitale bijbel. Maar een paar vond ik dus ook wel leuk, nu heb ik potverdorie mn hele mp3 vol staan met een paar leuke liedjes en de rest vol… voorbeeld van tekst: ‘oh Lord (x100)’ aaargh!

Maar toen we daar mee bezig waren hoorden we al een enorme hoop lawaai alsof er een auto niet wilde starten, en een enorme stank, een paar keer achter elkaar. Toen ik me hardop zat af te vragen wat dat was zei Molley dat dat mr Cubaan was die de auto van Molley (een barrel beschikbaar gesteld door het ziekenhuis) wilde gebruiken om naar het Shalom Restaurant te gaan. Eindelijk had ie het voor de deur kunnen parkeren, Senorina Cuba er ook in, VROEM VROEM, IIEEEHH, BENG bloemenbak finaal onderuit geschoffeld.
Molley rent naar buiten waar de auto stil staat net voor de poort, ‘do you want to kill everybody on the street!?’, Senorina staat wat beteuterd te kijken hoewel ze eigenlijk ook moet lachen, Mr Cuba heeft eigenlijk niet door dat het zo niet moet en staat schaapachtig te kijken, en ik lig helemaal dubbel. Molley heeft ze maar even weggebracht.
‘s Avonds kwam ik Mr weer tegen in de keuken, hij vertelde dat ze in Cuba een chauffeur hebben die ze elke dag netjes naar het ziekenhuis brengt en dat ie dus helemaal niet kan rijden. Of ik hem les wilde geven. Ik in die auto? Met hem? Ik dacht het niet!

Gisteren, zondag dus, nog een Cuba verhaal, er werd op mn deur geklopt door een jochie die vertelde dat er naar mij gevraagd werd. Loop naar buiten, zie een groep kerels, met een ezelkarretje. En een varken. Nee he, ik hoef echt geen varken. Gelukkig ook niet voor mij, ze moesten de Cuban doctors hebben. Prima, daar zijn ze. Ik dacht dus eigenlijk dat ze dat varken ook niet wilden hebben, maar jawel, even later was het varken van eigenaar gewisseld en liep er een gezellig varken met een touw om zn achterpoot uit te hijgen van een nogal ehh vleesachtige behandeling. Toen bleek dat ze het beest om 15 uur zouden slachten, oh wat sneu. Voor 30 euri had ik hem kunnen kopen, maar dat heb ik toch maar niet gedaan. Als galgenmaal maar een stuk van mijn meloen gegeven, toen kreeg ik echter zo’n grom dat ik van schrik een meter of drie aan de kant ben gesprongen. Hij heeft maar een klein stuk gehad, maar uit de verte geloof ik toch dat ie het heeft opgegeten. Toen wou ik Amina internet les geven, maar bleek alles dicht. Bij terugkomst was varken dood, en werd geschoren. Even later was ook zn kop eraf en zn lever netjes uitgestald in de keuken, zn achterwerk in de wasbak, met kont pontificaal omhoog, hmmm…
‘Dont you like pork?’

s’Avonds werd ik uitgenodigd om naar een Devotion te gaan, door Silas, een jongen waar ik naast zat toen ik eens een les die Francis gaf wilde bekijken. Later zag ik hem ook drummen in de kerk, en bleek de zoon te zijn van de pastoor daar. Hij kwam een keertje langs en dat was erg gezellig, hoewel het gesprek vooral ging over vergeven (meestal ben ik heel vergevingsgezind maar in sommige gevallen… tjah…) Vorige week kwam hij vragen of ik meeging. Toen kon ik niet. Nu wel afgesproken, een uurtje zingen, hartstikke leuk, in het nursing college. Er werd natuurlijk ook gebeden, mannoman, handen in de lucht, uit volle borst, iedereen murmelde dat wat hij of zij wilde zeggen, een kabaal van jewelste, ze geloven echt diep! Ongekend. Zingen erg leuk, goeie drummers, iedereen zingt ook weer uit volle borst, danst, heb me vermaakt.

En bijna vakantie! Donderdag komt Arne, hij krijgt een druk programma als iedereen die hem wil zien hem ook daadwerkelijk te zien krijgt, haha. Heb er mega zin in!

Zo, dit was het. Samenvatting onnodig, en kritiek en aanmerkingen die ik kreeg op mijn eerste verhaaltje goed verwerkt? Natuurlijk ben ik te gast hier, maar dat neemt niet weg dat je je kunt verwonderen over de gang van zaken hier en dat uit een Westers oogpunt mag vertellen.

Iedereen alvast fijne Kerst en hoop voor de vakantiegangers dat er wat sneeuw gaat vallen! Uit betrouwbare Zwitserse bron vorige week vernomen dat het daar alleen nog maar op de toppen sneeuwt.

Donderdag 21 dec
Arne gearriveerd in Ouagadougou (Burkina Faso) gisteren, vandaag door naar hier. Alleen zonder bagage, Air France heeft zijn tas en nog van 50 anderen ergens anders heen gestuurd. Sta je dan, in een vreemd land, zonder bagage, midden in de nacht te zoeken. Eerste vlucht die binnenkomt pas twee dagen later. Hotel zoeken, aangehouden worden en dat er dan een kanon op je gericht wordt. Niet kunnen slapen omdat er op straat ‘gespeeld wordt met klappertjespistolen’. Een houten deurtje wat je van de buitenwereld scheidt. Nou, ik heb ook geen oog dicht gedaan.

h8ij is er hoor, eilig aangekomen, leend en wel. fijn11111
gr.g